Kώστας Kαββαθάς

«? Στην αλληλογραφία με τα ξένα πανεπιστήμια αλλά και με το Ε.Μ.Π. είχα προτείνει, στο 3ο
ECCC (που, αν όλα πήγαιναν κατ? ευχήν, θα γινόταν το 2001), να συμπεριληφθεί η ?Οδύσσεια
του Ηλίου? στα πρότυπα ανάλογων διοργανώσεων που γίνονται στις Η.Π.Α., στην Αυστραλία και
στον Καναδά. Η διαδρομή των ηλιακών οχημάτων θα περνούσε από γνωστούς αρχαιολογικούς
χώρους, συνδυάζοντας τις τεχνολογίες του μέλλοντος με τις δόξες του παρελθόντος?»

Χαμένες ευκαιρίες;

ΟΤΑΝ ο υπογράφων φύγει για το μεγάλο ταξίδι και τα παλιά τεύχη θα βρίσκονται μόνο στις
βιβλιοθήκες και στα παλαιοπωλεία, ίσως κάποιος βρεθεί να γράψει λίγα πράγματα για τα όσα
σημαντικά και ασήμαντα (;) αυτό το περιοδικό έχει κάνει στην 32χρονη παρουσία του στην
αποκαλούμενη «ελληνική πραγματικότητα». Κυρίαρχη θέση στις πρωτοβουλίες κατέχει το
αξέχαστο (και ανεπανάληπτο, λόγω των ειδικών διασυνδέσεων των ερευνητών-καθηγητών με τις
εταιρείες πετρελαιοειδών) τεστ λιπαντικών. Ακολουθούν οι διαγωνισμοί για τη σχεδίαση και
την κατασκευή (τρομάρα μας) ελληνικών αυτοκινήτων, οι υποτροφίες για άπορους σπουδαστές
(ξανά, τρομάρα μας), τα σεμινάρια ασφαλούς και αγωνιστικής οδήγησης, το «Γίνε
Πρωταθλητής» και άλλα που έχουν παρουσιαστεί στις σελίδες μας. Την ίδια (αν όχι καλύτερη)
θέση στη σειρά της ταπεινής, μη διαπλεκόμενης ιστορίας του περιοδικού (ούτε σε μια
κοινοπραξία για να «χτυπήσουμε» μαρίνα δε λάβαμε μέρος!) κατέχει και το 1ο Πανευρωπαϊκό
Συνέδριο Καθαρών Αυτοκινήτων, που πραγματοποιήθηκε το 1997 (έπειτα από δική μου πρόταση)
σε συνεργασία με το Ε.Μ.Π., στην Πολυτεχνειούπολη του Ζωγράφου. Στις τρεις μέρες της
διοργάνωσης έγιναν ανακοινώσεις από Έλληνες και ξένους επιστήμονες για θέματα που
αφορούσαν τις «καθαρές» τεχνολογίες (υβριδικά και ηλεκτρικά αυτοκίνητα, κινητήρες
υδρογόνου), μια έκθεση «καθαρών» αυτοκινήτων και ένας «αγώνας» στους δρόμους της
Πολυτεχνειούπολης, ο πρώτος του είδους στη χώρα μας, για ηλεκτρικά και υβριδικά
αυτοκίνητα. Το 1o ECCC (1st European Clean Car Conference) είχε τόση επιτυχία, ώστε τα
επόμενα δύο χρόνια το γραφείο μου κατακλύστηκε από επιστολές και e-mail από ακαδημαϊκούς
και ξένα ΑΕΙ, που ζητούσαν να μάθουν πότε θα γίνει το δεύτερο.
Αν ζούσαμε σε μια χώρα πολιτών και όχι μικρομεσαίων εδωδιμοπωλών, έπρεπε να είχε γίνει το
1999, με δεκάδες συμμετοχές από την Ελλάδα και το εξωτερικό, με την αμέριστη υποστήριξη
του Ε.Μ.Π. και, βέβαια, του «κράτους» μέσω των υπουργείων Έρευνας & Τεχνολογίας, Παιδείας
και Ανάπτυξης. Όμως, τίποτα. Η θητεία του Νίκου Μαρκάτου στην πρυτανεία έληξε και από
τρίτους πληροφορήθηκα (μια και ποτέ δεν έλαβα απάντηση στην επιστολή που έστειλα στο νέο
πρύτανη) ότι «δεν υπήρχαν κονδύλια» γι? αυτή την τόσο σημαντική για την Ελλάδα
διοργάνωση. Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστικό ότι ο ίδιος παρακάλεσα (σε βαθμό εξευτελισμού)
κάποιους υψηλά ιστάμενους να διαθέσουν το? αστρονομικό ποσό των 15 εκατομμυρίων δραχμών
και αρνήθηκαν! Όμως, το οικονομικό ήταν η μισή αλήθεια. Η άλλη ήταν (και ίσως εξακολουθεί
να είναι) ο πόλεμος των κομματικών φατριών, που μαίνεται στα ΑΕΙ, για την εξασφάλιση και,
σε πολλές περιπτώσεις, το ξεκοκάλισμα των κοινοτικών κονδυλίων. Δεν πρέπει να ξεχάσω και
την «ιδεολογική» πλευρά, που έκανε την (αστεία) εμφάνισή της στο 1ο ECCC, όταν φοιτητές
του ΚΚΕ εξέφρασαν την αντίθεσή τους για «την παρουσία πολυεθνικών στο χώρο του
Πολυτεχνείου», εννοώντας τις εταιρείες που είχαν στείλει αυτοκίνητα για την έκθεση και
τον «αγώνα»!
Όμως, η υπόθεση δεν τελείωσε εκεί, και αυτός είναι ο λόγος που γράφω το συγκεκριμένο
σημείωμα. Στην αλληλογραφία με τα ξένα πανεπιστήμια αλλά και με το Ε.Μ.Π. είχα προτείνει,
στο 3ο ECCC (που, αν όλα πήγαιναν κατ? ευχήν, θα γινόταν το 2001), να συμπεριληφθεί η
«Οδύσσεια του Ηλίου», στα πρότυπα ανάλογων διοργανώσεων που γίνονται στις Η.Π.Α., στην
Αυστραλία και στον Καναδά. Η διαδρομή των ηλιακών οχημάτων θα περνούσε από γνωστούς
αρχαιολογικούς χώρους συνδυάζοντας τις τεχνολογίες του μέλλοντος με τις δόξες του
παρελθόντος. Οι ξένοι «τρελάθηκαν» με την ιδέα, μια και οι περισσότεροι έχουν στο νου την
Ελλάδα των κλασικών χρόνων και όχι τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Τα e-mail άρχισαν
πάλι να φθάνουν με ρυθμό πολυβόλου. Πιστεύοντας (προφανώς, βλακωδώς) ότι η ιδέα να
οργανώσει η Ελλάδα ένα γεγονός που θα ήταν παράδειγμα για τους νέους και θα αποτελούσε
κίνητρο για τα πανεπιστήμια, τα πολυτεχνεία, τα ΤΕΙ και τα τεχνικά λύκεια, αποδύθηκα σε
νέο αγώνα, για να προκαλέσω την προσοχή των «αρμοδίων» (οι επιστολές στη διάθεση
καθενός), αλλά, όπως και στην περίπτωση του 2ου ECCC, «έφαγα πόρτα».
Στα τέλη του περασμένου χρόνου, και με τους Ολυμπιακούς του 2004 εν όψει, η ιδέα για τη
διοργάνωση της «Οδύσσειας» επέστρεψε. Τι καλύτερο, σκέφτηκα, από το να γίνει στο πλαίσιο
της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας! Εκτός από μυθωδίες, χορούς και ξεφαντώματα, ξανασκέφθηκα, οι
νέοι θα είχαν την ευκαιρία να δουν από κοντά τι κάνουν οι σπουδαστές στα μεγάλα
πανεπιστήμια του εξωτερικού και ίσως να σταματήσουν να ασχολούνται με τα σκουπίδια του
Bar και του Big Brother. Τι πιο σωστό, ματασκέφθηκα, από το να στείλω την πρόταση στο
γραφείο της κυρίας Προέδρου. Ενάμιση χρόνο μετά, και έπειτα από κάμποσα τηλεφωνήματα στην
ιδιαιτέρα της (don?t call us, we?ll call you), μίλησα (κατά τύχη) με τον κ. M. Σίμιτσεκ,
παλιό γνωστό από την ΕΛΠΑ, και επανέλαβα την πρότασή μου. Ζήτησε να στείλω την πρόταση
και σε αυτόν, «διότι δεν είχε λάβει γνώση». Το έκανα και «ξανάφαγα πόρτα». Όντας σίγουρος
ότι η ιδέα είναι καλή και ενθαρρυμένος από το Γ. Γραμματέα του ΕΛ.ΙΝ.Η.Ο., Διονύση Νέγκα,
το ογκούμενο ενδιαφέρον των ξένων πανεπιστημίων αλλά και της νεοσυσταθείσης Διεθνούς
Ομοσπονδίας Ηλιακών Οχημάτων, ζήτησα βοήθεια από τον επικεφαλής του Τμήματος Ποιότητας
Ζωής στο γραφείο του πρωθυπουργού, κ. Α. Αγγελίδη. Mετά τρεις μήνες, πέντε φαξ και
πενήντα τηλεφωνήματα πραγματοποιήθηκε σύσκεψη, στην οποία παρέστησαν οι κύριοι Κ.
Καρτάλης (υπ. Πολιτισμού), Α. Αγγελίδης, Δ. Νέγκας (ΕΛ.ΙΝ.Η.Ο.), Κ. Καββαθάς και αρμόδιος
υπηρεσιακός παράγων από το υπουργείο Ανάπτυξης. Οι συμμετέχοντες βρήκαν την ιδέα
«ενδιαφέρουσα» και αποφάσισαν (πάλι) τη «διερεύνησή» της. Οι μήνες πέρασαν σε απόλυτη
σιωπή, αλλά επειδή δεν «το βάζω κάτω», ξανατηλεφώνησα στον κ. Αγγελίδη, ο οποίος πίστευε
(και πιστεύει) στην αξία του εγχειρήματος και έκλεισε ραντεβού με τον υπουργό Ανάπτυξης,
κ. ¶κη Τσοχατζόπουλο. Ύστερα από σύντομη παρουσίαση, ο υπουργός έδωσε εντολή να αναλάβει
την υπόθεση ο ιδιαίτερος του γραφείου του, κ. Γαργαρέττας, ο οποίος και θα συντόνιζε τους
ενδιαφερόμενους ώστε να πραγματοποιηθούν οι απαραίτητες συσκέψεις.
Παρότι μπήκαμε στον τρίτο μήνα από την ημέρα της συνάντησης και στον πέμπτο χρόνο από το
1ο ECCC, κανείς δεν έχει κανένα νέο, αλλά επειδή, όπως λένε, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία,
θα περιμένω ταπεινά μήπως κάποιος από τους (δεκάδες) εμπλεκόμενους απαντήσει, έστω και
αρνητικά. Θα μου πείτε? Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν; Ή, σε απλά ελληνικά,
εδώ πρέπει να φτιάξουμε κωπηλατοδρόμια, στάδια, ανισόπεδες, χωριά Τύπου, ιπποδρόμους και
μητροπολιτικά πάρκα, έχουμε να καταστρέψουμε αεροδρόμια, να χτίσουμε γέφυρες και να
διαπλατύνουμε τη Βάρης-Κορωπίου (μέχρι ενός σημείου), με την «Οδύσσεια του Ηλίου» και το
«Γύρο της Ελλάδας» με ηλιακά αυτοκίνητα θα ασχοληθούμε; Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω.
¶λλωστε, όπως έμαθα, η πρότασή μου για την «Οδύσσεια» άρεσε τόσο πολύ στους ξένους, ώστε
στα μέσα Μαρτίου άρχισαν να συζητούν την περίπτωση να οργανώσουν αυτοί τον αγώνα στην
Ελλάδα, προφανώς χωρίς τη συμμετοχή εκείνων που είχαν την ιδέα!
Για όλους τους παραπάνω λόγους, λοιπόν, και στην απίθανη περίπτωση που τίποτα δε θα
γίνει, κατέγραψα την πρόταση στο «Εν Λευκώ», για να μη λένε ορισμένοι ότι κάνω μόνο
κριτική και όχι προτάσεις._ Κ. Κ.